Een sprookje...

Er was eens 'n meisje uit Deursen...
Nou ja...meisje?! Weet niet of je op je 38e nog wel zo genoemd mag worden...?
Dus laten we haar dan maar gemakshalve 'ze' noemen..;)

Er was eens 'n ze uit Deursen....
Heel, heel erg lang geleden (om precies te zijn 100 dagen) begon ze specifiek met de training voor de marathon van Eindhoven. Ze trainde, trainde en trainde!
Tot zondag 10 oktober...!

Ze werd al vroeg in die ochtend wakker gekust door 'n knappe prins....yeah right! Haar nachtrust werd gewoon bruut verstoord door 'n piepende wekker zo rond de klok van zeven.
Hoewel ze de avond ervoor niet gelijk in slaap viel, had ze toch als een roosje geslapen!
Net als elke ochtend bestond haar ontbijt uit 'n bordje Brinta met warme melk en een flinke schep honing...glaasje jus d'orange...en natuurlijk 'n vitaminepilleke...
Ze was er klaar voor!

Bepakt en gezakt sprong ze om 8.30 uur op d'r fietske richting station Ravenstein. Ze moest nog flink doortrappen om de trein te kunnen halen, maar ze had het gered....op het nippertje!!
In de trein werd de tas voor zo'n beetje de 6e keer gecontroleerd, want je zou toch iets vergeten? Het belangrijkste had ze bij zich....haar föhn....uhu..hardloopschoenen dus!

In haar geboortestad Eindhoven werd direct koers gezet naar Holland Casino...niet om te gokken (hoewel ze wel van 'n potje poker houdt), maar om zich in haar hardlooprokje te hijsen. Dat ging aardig vlotjes...maar die startnummers opspelden bleek een veel grotere uitdaging! Vraag 'n man je rugnummer op te spelden en er wordt overal in geprikt...behalve in je shirtje...!! 
Met een banaantje in de ene hand en met angstzweet in de andere ging ze op pad naar café de Queen op de markt, dit jaar 't meetingpoint voor stichting MaraThOON.

Na een 'zekerheids-plasje'* werd het toch echt tijd om richting de start te gaan. Gebrandmerkt met nummer F173 mocht ze haar positie innemen in vak C...het snelste langzaamste vak, maar wel de gezelligste..! Ze had besloten om de regie over haar race uit handen te geven en het over te laten aan de '4:15-hazen'... hiermee zou ze voorkomen dat ze én moest lopen én moest nadenken...Dat laatste is sowieso al 'n hele opgave voor haar..!

10:55 uur....10:56 uur...10:57 uur...10:58 uur...10:59 uur....11.00 uur....en weg zijn ze!
Ook dit jaar kreeg ze weer mieretietjes (lees: kippevel) van de start. Het is zo'n mooi moment....vooral omdat ze ook loopt om twee kanjers te herdenken!
Vlak na de start stonden haar twittervriendjes Esther, Kitty en Tiny langs de kant om haar aan te moedigen...ze vond het erg leuk om ze daar te spotten! Esther en Kitty zouden later die middag nog aan de start verschijnen voor de halve marathon..

De eerste kilometers ging ze in met haar focus op de billen van Jan en Ton (dé hazen..)  ...niet dat ze zo mooi waren (red: sorry heren..!), maar gewoonweg omdat ze er vlak achter liep...hihi
Na zo'n 5 km stond haar broertje langs de kant met z'n fotocamera in de aanslag...helaas lukte het hem niet om hét plaatje te schieten van z'n hardlopende zus. Ze was waarschijnlijk te snel...

Voordat ze het wist was ze alweer 10 km op pad en 't ging nog steeds precies volgens schema (59:55). Hé wie zag ze daar...? Juul, haar vriendinnetje én allergrootste supporter!
Al zwaaiend bleef ze in de slipstream van Ton en Jan, ff kletsen zat er niet in...

Af en toe stak er 'n windje op...Nee! Dit heeft nu even niets met de billen van Ton en Jan te maken...maar gewoon met de weersomstandigheden!
De ballon van Jan tikte door de wind herhaaldelijk op haar hoofd, maar dat hield d'r alleen maar scherp en
                                                     alert....

Bijna in het centrum kreeg ze het toch even moeilijk...
Het waren niet haar beentjes, maar de emoties die op begonnen te spelen. Op de markt hing tenslotte toch een mega-grote foto van de twee kanjers waarvoor ze aan 't lopen was...en familie, vrienden en kennissen stonden daar ook nog eens te wachten op haar doorkomst. Terwijl ze daar aan moest denken stonden de traantjes in haar ogen...
Hé wie zag ze daar weer...? Juul, haar vriendinnetje én allergrootste supporter!

Op de markt bleek het één groot feest!
Bij café Queen zag het oranje van de MaraThOON-supporters...Tussen al dit oranje zag ze ineens John, de hardlopende boer. Hun eerste kennismaking was zeer kort, maar krachtig...;)
Al genietend zweefde ze verder de markt op... stonden al die mensen hier voor haar?
Klein kansje van niet, maar zo voelde het wel....

Vlakbij het casino zag ze bekende gezichten, maar die zagen haar niet...
Fijn, als je eigen familie je niet eens herkent...of wil herkennen?! Er zat dus maar één ding op: zwaaien en roepen...nog 'n keer zwaaien en roepen...en nog 'n keer zwaaien en roepen....
Drie maal scheepsrecht: ze werd herkend....!
Maar wat 'n verrassing...ze zag zoveel bekende gezichten! Waar moest ze kijken...?
Ze zou het liefst nog ff terug gelopen zijn...;)

Bijna op de helft!
Naar rechts...naar rechts...! Nee, naar links...naar links...!
Daar kwamen ze hoor, Charles Kamathi, Nicolas Chelimo Kipkorir en Paul Biwott....Ze herkende ze meteen, zij wel!

Mooi op schema (2:06:57) kon ze aan haar tweede rondje gaan beginnen, het echte werk ging nu pas beginnen...

Nog fris en fruitig naderde ze het punt waar haar broer hopelijk nog zou staan voor 't schieten van 'n skôn fotooke...Hoewel ze niet echt fotogeniek is besloot ze toch even haar momentje te pakken en zich los te weken van de billen van haar hazen...
Het plaatje mag er zijn, toch? (red: Eduard bedankt!)

Maar nu?
Gewoon doorlopen toch..! En dat deed ze...
Maar het door haar zo gevreesde 30km-punt zat eraan te komen.... en de groep begon ook al aardig uit te dunnen. Maar natuurlijk bleef ze zich richten op de billen van Ton en Jan...! Met succes....
Op het gevreesde punt liep ze nog lekker en passeerde het in 'n mooie tijd
van 3 uur 1 min en 2 sec!

Wachtend op de spreekwoordelijke man met de hamer wist ze haar hazen nog steeds goed te volgen...hoewel ze wel het gevoel had dat ze soms aan het versnellen waren. Maar geen haar op d'r hoofd die er aan dacht om nu af te haken...no way!!
Hé wie zag ze daar weer...? Juul, haar vriendinnetje én allergrootste supporter!

31km....32km.....33km....34km.....35km.....het ging nog steeds als 'n tierelier!
Wat voelde ze zich goed en ze lag ook nog eens op schema: 3:31:23...
Hé wie zag ze daar? Nee, niet Juul....maar een aantal Multi-Vlaai Runners. Margret haar Roparun-vriendinnetje liep zelfs 'n stukje met haar mee...super!

Na de verschrikkelijke Tongelresestraat kwam eindelijk het gezellige centrum weer in zicht. Ze besloot om de billen van Ton en Jan te laten voor wat het was en voorál te gaan genieten van de omgeving... En ja hoor...de familie herkende haar deze keer wel!
Met 'n klein dansje liep ze door haar 'haagje' van familie en vrienden....en genoot met volle teugen van de aanmoedigingen...

Op het Stratums Eind viel de geur van alcohol als 'n warme deken over haar heen...wat kreeg ze ineens zin om haar prestatie te vieren met 'n borrel! Maar eerst moest ze die finish nog zien te bereiken.......appeltje....eitje!
Met nog zo'n 500 meter te gaan, was het Tiny die haar richting de eindstreep schreeuwde...wat haar inspireerde tot een mooi eindsprintje.
Met de armen in de lucht bereikte ze de finish en mocht ze 'n mooi pr-ke noteren! Het voelde als 'n heus wereldrecord...

Trots als 'n pauw liep ze met d'r medaille te pronken en ging richting familie en vrienden. Hadden ze dat ding niet iets groter kunnen maken...? Zo kan toch niemand zien dat ze zo moeilijk loopt omdat ze de hele marathon gelopen heeft! Ja....zij ja!

Op de markt mocht ze eindelijk haar familie en vrienden in de armen vallen.....en ook dit jaar weer bleek ze haar titel "de aller-gaafste tante" dubbel en dwars verdiend te hebben!
Haar nichtje wilde toch maar al te graag weten hoeveelste ze nu eigenlijk geworden was.....Oeps..?! Je wil zo'n kind natuurlijk ook niet teleurstellen: "Ik ben in de prijzen gevallen, meisje...!"

Na een heerlijk warme douche werd het tijd om naar de Queen te gaan.. Néhé...niet haar moeder! Maar die kroeg op de markt...
Samen met familie, vrienden en MaraThOON-supporters kon ze met 'n borrel eindelijk proosten op haar geweldige prestatie....dat smaakte naar meer! Die borrel.....maar ook die marathon hoor...hihi
Maar er kon op nog meer gevierd worden!
Stichting MaraThOON had zich warm gelopen voor de afdeling Oncologie van het Maxima Medisch Centrum en kon haar 'n mooie cheque overhandigen van maar liefst €37.454,66..!!!!
Ook dit was weer zo'n moment waarop ze haar traantjes even de vrije loop moest laten gaan...
Hé wie zag ze daar? Nee, niet Juul....is dat niet 'n prins?


Als in een droom vroeg de knappe prins haar ten dans en ze zwierden over de dansvloer. Ze dansten...en dansten...en dansten...
Hé...nog bier? Of blijf je hier in je uppie dansen...?

En ze leefde nog lang en gelukkig....!

Dit mooie sprookje is natuurlijk mijn eigen sprookje...

Ze is 'The Running Girl'.....ikke dus!

Met dank aan (de billen van) Ton en Jan, mijn lieve familie en vrienden én mijn prins.....heb ik 'n geweldige marathon gelopen en 'n onvergetelijke dag beleefd!

Enne....Brinta rules: de beste start van de dag....

Liefs,

Jolanda

* zekerheids-plasje: de naam zegt het al...plassen voor de zekerheid..hihihi

plas·sen plaste, h geplast 1 water in plassen uitstorten 2 in water slaan of bewegen 3 urineren